Aankijken
Ooit begon het zo mooi op jullie trouwdag toen jullie elkaar verliefd in de ogen keken. Je kon er niet genoeg van krijgen. Nu kun je het helemaal niet meer voorstellen. Het liefst vermijd je de blik van de ander. Soms vraag je je af hoe het begonnen is, maar kunt het niet bedenken. Je weet alleen dat je elkaar niet meer aankijkt. Jullie gaan beide je eigen gang en praten is alleen over de noodzakelijke dingen.
De buitenkant
Aan de buitenkant lijkt alles nog wel mooi, maar van binnen begin jij je eenzaam te voelen. En de spreekwoordelijke olifant die inmiddels in de kamer staat, wordt groter en groter.
Met vriendinnen praat je ook maar niet meer over je pijn, want hun adviezen helpen in jouw beleving absoluut niet. Wat kun je nog doen?
De olifant?
Ten eerste heb je nodig om onder ogen te zien dat er een olifant is. Veroordeel jezelf er niet om. Erken eenvoudig dat het niet gaat zoals je zou willen of zoals je op je trouwdag beloofd hebt. Ik gun je dat je even tijd voor jezelf neemt en stilstaat bij wat die olifant voor jou is. Beschrijf het eens – liefst letterlijk op papier. Dat brengt je dichtbij je emoties. Dat kan met die lastige olifant in eerste instantie confronterend zijn, maar hij gaat er ook van krimpen.
Als je helder hebt wat die olifant is, kun je bepalen hoe je er echt mee om wilt gaan. Meestal weet je dat intuïtief al heel snel. Jij kent jullie eigen olifant als geen ander, en hebt zelf de beste oplossingen. Het mooiste is als jullie het samen eens worden over de olifant. Dan wordt het een probleem dat niet meer tussen jullie in staat, maar iets waar je samen naar kunt kijken. Dat geeft een gevoel van verbinding en schept ruimte om elkaar weer voorzichtig in de ogen kijken.